'A Mesa', a crónica
O asunto pasa polo feito de que xa é case día dezasete e iso quere dicir que pasaron case dúas semanas desde que se representou A MESA na MITCFC (que segue a ser impronunciable pero asegúrovos que cada vez que a escribo repítoa enteira na miña cabeza e teño clarísimo, igual de claro que a fórmula que resolve as ecuacións de segundo grado, que a Mostra é Cómica e Internacional). Tamén teño claro que. non poderei falar de todo o que alí pasou, e tampouco é preciso porque algo haberá que deixar para que desexedes repetir ou coñecela, porén esta historia da que falarei será a última na que importe o texto.
A Mesa ten como patas o texto dramatúrxico de Clara Gayo, Carlos Santiago e Zé Paredes, tres voces e trinta dedos a enredar unha comedia irónica e intransixente coa cultura de clases, como debe ser. A premisa da historia, segundo o texto a disposición de todas en Edicións Positivas, era unha mesa e dez persoas no que as identidades loitan por definirse sen descanso, con incertos resultados mais cómicos efectos colaterais.
É tal. Ás veces os limiares non se asemellan moito á realidade, un tanto coma o que agardamos conseguir e o que realmente temos entre mans, pero nesta ocasión, o texto é iso e máis.
MULLER1: Nunca poderei, non é posíbel! Nunca darei lido todo o que quixera, e iso angústiame. Por exemplo, As viaxes de Gulliver, aínda no o lin. Iso para non falar do Ulises de Joyce, que levo máis intentos ca unha crítica literaria. Imaxínome enterrada nunha more de libros que nunca darei lido.
HOME 1: Iso é porque lle dás demasiada importancia.
Chegado este punto coido que quero falar de Rufus Wainright, ou simplemente un dos seus temas “Going to a town” non polo que a letra significa senón por esa sensación de fogar que ten a voz do cantautor que fai que deseguida nos sintamos coma nunha desas casas de madeira de ambiente perfecto dalgunha rexión de Vermont en outono, rodeados de libros que non poderemos ler. Quen non pensou o mesmo que pensa muller1? -meditamos entre a proxección perfecta desde o diafragma da actriz do pucho vermello- E se realmente non o pensamos todas e esa pregunta, como din, non é tan relevante? Canto lembro das Viaxes de Gulliver? De Joyce case nada pero a traducción de Galaxia é magnífica. É posible que cando me xubile a lea de novo, porque agora co que teño na mesa de noite xa teño para varios anos… e aínda fun antonte á biblioteca que se Beatriz -si, como a de Dante e a de Lemmony Snicket- non me falase levaba un libro pero foi e trouxo tres e claro, que lle vas dicir á bibliotecaria se ademais se chama como a de Dante e a de Lemmony Snicket? … Chegado a este punto a obra, non desesperen, apenas avanzou un segundo porque as preguntas trascendentáis teñen a teima de estirar o tempo tanto coma é preciso, e iso sábese desde sempre, ou onde pensan que van parar os “cinco minutos” que se desvanecen cando apagamos o despertador e ficamos na cama sentido esa caloriña reconfortante das sábanas e a pesadez protectora do cobertor? aaaahhh… velaí, o tempo nin se crea nin se destrúe, só se emprega a distintas velocidades en diferentes momentos e por iso unha proposta escénica irónica, divertida e ben executada pode ser o relato dunha vida.
E rota xa esta parede, quinta supoñamos, encol (arriba ou debaixo) das expectativas, liberamos a gargallada a borboriñar no bandullo segundo os integrantes -convidados, executores- da mesa procuran as golas por aquilo de estar máis elegantes e mellor representados á hora de emular a Lección de anatomía de Rembrandt capturada na luz do cartaz da obra, e a maquillaxe, e a necesidade de atopar un autor ou autora que os salve ou os re-escriba, e a vertixe a descubrir que por moito que soñen coa liberdade e se encaren contra a autoría as reglas do teatro establecen a predeterminación dos actos dos personaxes sobre a inefable vontade da deidade textual e o colofón que analiza a situación dunha cultura sobre todas as cousas. Cando xa estamos perdidas no teatro, na acción, na palabra astuta, na voz que nos guía polos camiños da ficción. Cando xa liberamos todas as barreiras e pensamos que o xogo repartira cartas entre dramaturgxs e personaxes, aí, recibimos a aprendizaxe final:
MULLER 3: Perdoa, pero o fillo do dramaturgo ese que morreu que tamén é dramaturgo, tamén se mete a si propio nas súas obras. Debe ser unha tendencia da cultura nacional, de tanto que nos queremos proxectar cara fóra, quedamos máis metidas para dentro… É politicamente inquietante, que non?
