'Malditas plumas', a crónica
Is that all there is…
Peggy Lee adiviña a canción e no patio de butacas as cabezas recórtanse coma Mariquitas Pérez pero eu non teño sombreiros de papel deses con lapelas grandes para llelos enganchar.
Malia que sei que sobre o escenario haberá grandes cascos de guerra con plumas empoleiradas ninguén espera ver á garda real suíza, unha mágoa, porque tamén dan espectáculo. Cando Sol Picó fala da revista son centos as referencias que sentimos camiñar pola pel, por esa zona de descuberta que aínda hoxe agarimou o sol tanto coma quixo, que cheira a crema protectora e que absorbe o ungüento coa ilusión de estarmos embalsamadas contra a vellez. E pode ser que hoxe miremos esas pernas a desfilar polo escenario e que as voces, que en certos monólogos integrados na narración da montaxe nos levan á infancia, lembren parte daquela mitoloxía, Lina Morgan, Mary SantPere, Esperanza Roy… mitos que ocupaban horas e horas de televisión en branco e negro e que baixaban, en programas especiais, longuísimas escaleiras cuns tacóns que metían medo e ataviadas con aqueles armazóns de plumas, de decenas de plumas perfectas. Cando nena imaxinaba que aquelas plumas había pertencer ao paxaro máis fermoso, máis aínda que o pavo real, e as funcións teatrais sucedíanse na tv1 (que nin sequera era primeira) alternando a dogmática mensaxe de que a revista era a máis alta forma de espectáculo musical ao vivo e que a un babilonio pronto lle ía dar un mal.
Eran mulleres perfectas, que lucían un corpo perfecto e un sorriso eterno. Eran inmensamente felices, coma se puidesen merendar todos os días pan de Cea con nocilla e as cancións entonadas fosen o mantra dunha nova era, da era da artista, da muller artista e protagonista e centro de todas as olladas e valorada polo seu traballo. Bollocks to that. Non habería que rasgar moito a superficie na ecuación do crecemento para se decatar da extrema crueldade exixida e exixible sobre eses corpos de mulleres que desde o momento en que aceptaban as normas da revista podían non chegar a lles pertencer.
Sol Picó recurre á melodía e á danza para desvelarnos esta historia do que pasa detrás das luces do espectáculo, do rigor da repetición, do risco, da certeza de moitas coristas que rutina tras rutina ate case a extenuación mental, non son quen de ser vedette. Nunca son quen de ser vedette. Que a vedette terá que ser a mellor, a que non solte o paso nin perda un segundo na execución, a que saiba bailar entre as plumas, baixo as plumas pero sen se aforcar coas plumas. A que saiba ligar as súas articulacións, coma unha boneca, ao ditame do glamour imposto pola ollada inxusta e lasciva dos homes do Paralelo, á mirada clasista das mulleres do Paralelo.
