Pregón de María Salgueiro
Boas noites a todos e a todas!
Estou moi contenta de estar hoxe aquí con todos vós…
A Mostra de Teatro de Cangas está moi presente na miña memoria e cando a deixo voar libre sempre me leva á infancia.
A miña infancia está chea de momento de intensa plenitude porque vivía no presente, non como fago agora (demasiado no pasado, demasiado no futuro) pero especialmente nos días de verán. O resto do ano era tempo de rutina na escola, e para unha nena coma min, era coma unha cárcere. Non era feliz alá dentro. Por iso non facía máis que evadirme, escapaba, marchaba a outros mundos.
Pero cando chegaba o verán sentíame libre de ser e de estar como me daba a gana. Os días eran interminables, luminosos, diferentes uns a outros. Viña xente de fóra, xente que, aos meus ollos, era moi interesante: Acentos distintos,…”¿Has visto?”…Utilizaban os verbos compostos e eu estaba fascinada. Era como estar escoltando a un inglés ou a un francés case.
O verán tiña cousas pintorescas, distintas, …De súpeto aparecía un circo ambulante e todo na vila parecía diferente. Xuntábame coas veciñas do barrio e cantabamos e bailabamos as cancións de moda. Podía xogar a ser artista, “artista”…. (mamá quiero ser artista, oh mamá, ser protagonista).
Eu quería ser artista aínda que non tiña idea do que era iso. Eu quería cantar e bailar. Que a xente mirase. Que sensación tan agradable a de sentirme observada pola xente cando me puña a cantar e a bailar! Sentir esa aprobación, esas risas, esa alegría que espertaba nos demais. Era algo que non se podía comparar con ningunha outra cousa.
Os meus pais presumían cos amigos. “María baila para fulanito, para menganito”, e eu feliz de facelo e os meus pais, orgullosos de min. No verán esta. O verán era a luz da miña vida.
Por iso, cando penso no que representa para min a Mostra de Cangas, penso en luz, en verán, en xente diferente que me abre os ollos e a mente. Xente estrafalaria ás veces. Que viste raro, que me abre o corazón, que espera a miña curiosidade, que me atrae e que me descobre cousas novas. Xente que te mira, xente que miras…
A verdade é que polo meu carácter ás veces pouco sociable teño estado desconectada da profesión e a Mostra, dalgunha maneira, obrigábame a saír da miña cova e relacionarme. Sempre saía dos meus medos e ía a Cangas e tomaba conciencia de que aqueles que pululaban por alí eran da miña familia, eran dos meus. Xente sensible e atolada.
E no medio de todos eles dábame conta de que o medo non tiña sentido porque estaba protexida, polos actores, polo teatro, polas luces. Como era posible que nalgún momento puidese esquecerme de que eu era eles, que eu era iso todo? A Mostra de Teatro vacíame grande e humilde á vez.
Pero cando me propuxeron que fixera o pregón desta edición sentinme tremendamente insegura, sobre todo pola miña situación de actriz en paro. Parecíame que as actrices e os actores –imaxino que non serei a única- cando non traballamos é coma se non fósemos ninguén. É como un silogismo: Non traballo, entón, “no soy nadie”.
Non importa o que teñas feito, se agora non estás facendo nada parece que xa non mereces ningún recoñecemento. Entón decateime de que esa fraxilidade forma parte da nosa profesión e interpretar unha personaxe é a nosa maneira de escapar a esa fraxilidade, polo menos, a miña maneira.
Cando estou en escea, diante do público, sendo outra, deixo de ser fráxil, de sentirme insegura. Deixo de vivir no resto do ano. É como volver ao tempo de verán, á luz da miña vida. Un retorno ao tempo no que quería ser artista …”(Mamá, quiero ser artista, oh mamá! Ser maravillosa…”).
E agora aquí estou dando o pregón da Mostra dos meus… Esa xente fráxil e atolada que somos capaces de facer vivir novas vidas, de facer soñar, de crear un mundo novo e inédito para compartilo con vós, que nos mirades e que nos dades sentido.
A todas e a todos quero darvos a benvida á trixésimo cuarta edición da Mostra de Teatro Cómico e Festivo de Cangas.
